حمایت بانک جهانی از شهرسازی در برابر ویروس کرونا
امروزه حدود 55٪ از جمعیت جهان، 4.2 میلیارد نفر در شهرها زندگی می کنند. انتظار می رود که این روند همچنان ادامه یابد. تا سال 2050 در شهرها جمعیت بیش از دو برابر اندازه فعلی، نزدیک به 7 از 10 نفر در جهان زندگی خواهند کرد.
با توجه به اینکه بیش از 80٪ تولید ناخالص داخلی جهانی در شهرها ایجاد می شود، در صورت مدیریت خوب با افزایش بهره وری شهرنشینی میتواند به نوآوری و ایده های جدید منجر گردد.
با این حال، سرعت و مقیاس شهرنشینی چالش هایی را به همراه میآورد، از جمله تأمین تقاضای سرعت یافته برای مسکن ارزان قیمت، سیستم های حمل و نقل یکپارچه و سایر زیرساخت ها، خدمات اساسی و همچنین مشاغل، به ویژه برای نزدیک به 1 میلیارد قشر فرودست شهری که در شهرک های غیر رسمی زندگی می کنند تا از فرصت های زندگی شهری استفاده کنند. چالشها رو به افزایش است و در نتیجه 60٪ مردم بدون سرپناه ساکن مناطق شهری هستند.
پس از ساخته شدن یک شهر، فرم فیزیکی و الگوهای کاربری زمین برای نسل های بعدی ممکن است بسته شود و منجر به توسعه پراکنده شهری گردد که توسعه ناپایدار می باشد. سرعت گسترش مصرف اراضی شهری تا 50٪ از رشد جمعیت پیشی می گیرد و پیش بینی می شود 1.2 میلیون کیلومتر مربع مساحت جدید شهری در سه دهه به دنیا اضافه شود. این پراکندگی توسعه، بر زمین و منابع طبیعی فشار می آورد و در نتیجه نتایج نامطلوب به همراه خواهد داشت. شهرها دو سوم انرژی جهانی را مصرف می کنند و بیش از 70٪ از انتشار گازهای گلخانه ای را تشکیل می دهند.
شهرها نقش مهمی در مقابله با تغییرات آب و هوایی ایفا می کنند، زیرا با رشد آن ها خطرات اقلیمی و بلاهای طبیعی افزایش مییابد. تقریباً نیم میلیارد نفر از ساکنان شهری در مناطق ساحلی زندگی می کنند و آسیب پذیری آنها در برابر طوفان و خطر افزایش سطح دریا افزایش مییابد. در 136 شهر بزرگ ساحلی ، 100 میلیون نفر – یا 20٪ از جمعیت آنها – و 4.7 تریلیون دلار دارایی در معرض سیلاب های ساحلی قرار دارند. حدود 90٪ از شهرسازی در کشورهای در حال توسعه در نزدیکی مناطق در معرض خطر است و به صورت سکونتگاه های غیر رسمی و برنامه ریزی نشده ساخته شده است.
شهرها همچنین در خط مقدم مبارزه با بیماری های همه گیر قرار دارند. در حال حاضر شهرهای سراسر جهان شدیدا با همه گیری ویروس کرونا مورد آزمایش واقع شده اند. ویروس کرونا نه تنها بر سلامت عمومی بلکه اقتصاد و ساختار اجتماعی تأثیر گذاشته است. همزمان با بحران سلامتی، بحران اجتماعی، و بحران اقتصادی ویروس کرونا آشکار می سازد که شهرها چقدر خوب برنامه ریزی و مدیریت می شوند و تأثیر این ویروس در عملکرد هر شهر – به ویژه در دوره های بحران چه میزان می باشد.
ویروس کرونا برای شهرهایی که درگیر آن شدند، چه ثروتمند و چه فقیر یک چالش بزرگ است. اقدامات انجام شده برای کنترل شیوع ویروس، به دلیل ساختار اقتصادی، آمادگی شهرها برای چنین بحرانی- خصوصاً وضعیت سیستم بهداشت عمومی و ارائه خدمات تحویل کالا- تأثیرات گسترده ای بر شهرها داشته است. میزان سلامت جمعیت شهرها و وضعیت معیشتی آن ها آسیب پذیر است، و همه اینها تابعی از اثربخشی سیستم های مدیریت شهری آن ها است.
در شرایط عادی، ممکن است بسیاری از ویژگی ها وجود داشته باشد که شهرها در سطح جهانی سعی در رقابت و برتری داشته باشند از جمله قابلیت زندگی، رقابت پذیری و پایداری ، اما در هر روز معین و به خصوص در زمان بحران، یک شهر باید عملکرد خوبی برای شهروندانش داشته باشد.
ساختن شهرهایی که “کار می کنند” – فراگیر ، سالم ، تاب آور و پایدار – نیاز به هماهنگی گسترده سیاست ها و انتخابهای سرمایه گذاری دارد. دولت های ملی و محلی نقش مهمی را برای انجام اقدامات فعلی دارند تا به آینده توسعه خود شکل دهند و برای همگان فرصت ایجاد نمایند.
پاسخگویی به ویروس کرونا
بلایای ناشی از خطرات طبیعی می توانند در یک لحظه شروع شده و پیامدهای ویرانگری برای مردم، زیرساخت ها، دارایی ها و کل اقتصاد داشته باشند. و همه گیری ویروس کرونا در این گروه جای می گیرد.
فراتر از تأثیرات بهداشتی ویروس کرونا، خسارت های اقتصادی قابل توجهی به خانوارها، بنگاه ها و دولت ها آورده است و همچنین به علت قرنطینه در مقیاس بزرگ در زندگی و معیشت مردم اختلال ایجاد شده است، در زنجیره های تأمین اختلال بوجود آمده است و در نتیجه ویروس کرونا افت شدیدی به فعالیت های تجاری وارد شده است.
ده ها سال است که بانک جهانی و تجهیزات جهانی کاهش فجایع و ریکاوری به دولت های ملی و محلی کمک می کنند تا برای حوادث طبیعی آماده شوند و تأثیر حوادث طبیعی که در آن اتفاق می افتد – سیل، خشکسالی، طوفان، زلزله، سونامی و موارد دیگر را کاهش دهند. به طور متوسط هر سال 5 میلیارد دلار در پروژه های مدیریت خطر در برابر بلایای طبیعی و پروژه های تاب آوری شهری سرمایه گذاری می شود.
دلیل این امر آن است که پیشگیری و آماده بودن در برابر این حوادث از نظر اقتصادی معقول می باشد، از تقویت زیرساخت ها و دیگر تلاش ها در جهت کاهش ریسک تا تدوین سیاست ها و برنامه هایی است که به حمایت از فقیرترین و آسیب پذیرترین افراد در برابر اثرات فاجعه کمک می کند.
منبع: www.ucl.ac.uk
ابزارهای خلاقانه ای مانند تأمین مالی سیاست توسعه بانک جهانی به نام Cat-DDO که طبق آن در صورت بروز فاجعه ناشی از بیماری همه گیر یا حادثه شدید اقلیمی، کشورهایی که قبلاً Cat-DDO را تهیه کرده و تأیید کرده اند، دسترسی سریع (کمتر از 48 ساعت) به بودجه برای پاسخ اضطراری پیدا می کنند.
CAT-DDO ابزاری برای تأمین مالی است که کمی شبیه به یک قرارداد بلای طبیعی پارامتریک عمل می کند، به این ترتیب که سرمایه مشروط به رخداد یک بلای طبیعی در کشور ذینفع فراهم می کند. آن ها مشابه بیمه نامه یا یک قرارداد در برابر بلای طبیعی هستند، به این شرط که فاجعه ای رخ دهد، امکانات سرمایه مشروط به صورت وام یا اعتبار در بانک جهانی باز می شود.
در حال حاضر 17 کشور گزینه Cat-DDO با ارزش ترکیبی 2.4 میلیارد دلار دارند (8 Cat-DDO تا به امروز 1.2 میلیارد دلار پرداخت شده و بقیه در راه هستند) و 13 کشور دیگر در حال آماده سازی Cat-DDO هستند.
https://www.worldbank.org/en/topic/urbandevelopment updated on Apr 20, 2020